Sabah elime aldım, dünya işlerimin yanında her boşluğumda koşmak istedim yaşanan gerçeklere. Pek bilmediğim insan gerçeklerine... Hava karardı. Kitap da karardı. Hiçbir sıfat yaşananları anlatmaya yetmez bence. Zaten kitabın etkisi halen üstümdeyken, yüreğim sabah beri dağlanmışken, boğazıma yumru oturmuşken kelimeler dökülmüyor o kadar kolay. Dökülemiyor.
Annesiz babasız olmak, yetimhanelerde büyümek, hem de Türkiye'de. İşte kanıtı: Ali ile Ramazan. Hayatın en acımasız yüzünü onlar yaşamışlar, yalnız, evsiz, en önemlisi sevgisiz kalmış kesimden Ali ile Ramazan. Başka hikayeler de var. O acımasız hayatla yüzleşenler, yüzleşmeye devam edenler.
{Özel}Manzaram yazımda demiştim ki "Eğer bir yerde yolunda gitmeyen bir şeyler görüyorsan o taşın altına elini koymak lazım..." diye. Ben taşın altına elimi bu kitabı okumadan önce koymaya niyetlenmiştim. Şu yazımda da az biraz çıtlatmıştım. Projem var, hayalim. Gerçek olur belki. Olsun da. İnanıyorum. Hissediyorum.
Umut yeşermeli böyle zamanlarda insanın içinde. Yoksa?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder